Steve Gadd (Rochester, V.S., 75) gaat de geschiedenis in als de meest opgenomen studio drummer, in de jaren ’70 brak hij door in iconische opnames met Chick Corea, Al Di Meola en vooral Paul Simon. Het nummer “50 ways to leave your lover” dankt het succes vooral aan de aanstekelijke beat van Gadd. Hij nam op met Eric Clapton, B.B.King, ChuckMangione, James Taylor, Steely Dan, Dr. John en heel veel anderen. Vorig jaar was Gadd nog te bewonderen toen hij een tournee maakte door Nederland met harmonica virtuoos Hermine Deurloos ter promotie van haar album “Rivergoat” waarop Gadd ook was te horen. Dit album is de opvolger van de Grammy winnaar “Steve Gadd Band” uit 2018, op dit album wordt Gadd bijgestaan door oudgedienden Jimmy Johnson op basgitaar en Walt Fowler op trompet en flugelhorn en nieuwkomers Kevin Hays op piano en keyboards en gitarist David Spinozza, die met Gadd speelde in de jaren ’70, vervangt Michael Landau voor dit optreden in Tokyo. Gadd, Fowler en Johnson toerden lange tijd met James Taylor en zo ontstond uiteindelijk de Steve Gadd Band.

“At Blue Note Tokyo” begint met het door Gadd en Michael Landau geschreven “Where’s Earth ?”, een heerlijk soulfull nummer waarin onmiddellijk de onverbiddelijke swing van Gadd opvalt met zijn perfect getimede droge klappen op zijn drumkit. Een lust voor het oor is ook het bluesgetinte gitaargeluid van Spinozza. Het lyrische “Doesn’t she know by now”, geschreven door Spinozza is een heerlijk laid-back nummer met wederom fraai gitaarspel van de auteur. “Timpanogos” van Walt Fowler is een Latijns getinte compositie waarin een fraai samenspel zich ontwikkelt tussen gitaar, keyboard en trompet. Met “Hidden Drive” van Spinozza duiken we volop in de blues, Hays speelt een spannende solo op piano en Fowler excelleert op zijn gestopte trompet. Spinozza speelt een razend knappe solo, heel langzaam opbouwend tot de uiteindelijke climax, hier kunnen al die jengelende bluesrockers een punt aan zuigen. Hays is ook vocaal te horen in zijn nummer “Walk with me”, een funky nummer met een pakkend ritme, hij heeft een prima stem die mij doet denken aan Ben Sidran.

Natuurlijk is er ook een drumsolo aanwezig, maar wel heel kort en krachtig in Jimmy Johnson’s “One point Five”. “Way back home” van Wilton Felder is een van de favorieten van Gadd, deze klassieker van The Crusaders heeft een catchy melodie waarbij je niet stil kunt blijven zitten, Johnson en Spinozza gaan een muzikaal duel aan waar de vonken vanaf spatten. “Rat race” van Landau is precies wat de titel veronderstelt, een super funky vehikel waarin iedereen loos kan gaan. Afsluiter en een hoogtepunt is de shuffle versie van Dylan’s klassieker “Watching the river flow”, ook hier is Hays de zanger en doet hij mij denken aan Mose Allison, een prima ijkpunt. Gadd nam het nummer al in 1978 op met het door Allen Toussaint geproduceerde album ”Luxury you can afford“ van Joe Cocker. Al met al een heerlijk album dat al heel vaak voorbij kwam in de cd speler, aanrader!

Jan van Leersum.